In 2000, Erol founded Erol Parlak Bağlama Beşlisi (Erol Parlak Baglama Quintet), and in 2004, the group released their first recording, Esik (Threshold). The Quintet’s other members are Eren Demir, Dogan Yıldırım, Ali Kazım Akdağ, and Güven Türkmen. The Baglama Quintet places great importance on exploring the full range of techniques and nuances possible on the baglama, while remaining grounded in the instrument’s cultural history. Their approach and philosophy is to combine both older and more modern pieces in a harmonic/polyphonic, without cutting themselves off from the essence of traditional baglama music. The Quintet’s repertoire covers a broad spectrum of pieces by both anonymous and known composers, with compositions ranging from Duaz-ı İmams to Semahs, from Deyiş to Türkü, from Halays to Zeybeks and other dance tunes. Additionally, in the effort to explore new directions, they perform an original interpretation of the western classical piece, Alla Turca (Turkish March) by Mozart. In Turkey, where there is much experimentation in music, this is a first-of-its-kind effort. About the Baglama by Erol Parlak Instruments resembling today’s baglama have been found in archaeological excavations of Sumerian and Hittite mounds in Anatolia dating to before Christ, and in ancient Greek works. However, the lack of data to establish their link to recent history has resulted in these relics not being evaluated beyond the mere fact of their appearance there. The oldest existing written sources about instruments resembling the baglama (generally called “lute” in the literature) generally come from Chinese sources and begin in the first century after Christ. For this reason most researchers consider the kopuz, which was brought to Anatolia after the great migrations from Asia, as the origin of the baglama and baglama-type instruments. As much as this view may be supported by its adherents, it is not wise to suppose that a major cultural region such as exists in Anatolia was merely a vacuum, filled only at a very late date by means of migrations. What stands out is that when one takes into consideration the variety, richness of playing styles, and broad range of uses of baglama-type instruments, it is clear that Anatolia is very advanced. Embarking on this subject, which is every bit as complicated as that of where and by whom fire was first discovered,is best undertaken by evaluating the culture of instrument-making and instrument playing among the peoples of Asia and Anatolia together. There are varying views on the point of origin, as well as the form, of instruments in the kopuz (baglama) family. One of the most evident is the idea that man, appreciating the sound of the vibrating bowstring on hunting bows, improved upon this knowledge (by the addition of a sound box such as a gourd or other material, the later construction of this out of a single piece of wood, the idea of a sound board, increasing the number of strings, tuning pegs, a fret system, etc.) and arrived at today’s instruments. Especially when one examines the instruments in regions such as north Asia, which to a large extent have remained closed, and those in Central and South Asia which have been influenced relatively little by change and development, this view holds the most weight. In these regions, it is very easily observed that instruments are still very close to their prototypes — curved necks, primitive sound boxes/soundboards, strings made of horsehair or gut, etc.; along with very old-style, traditional playing techniques. Today, it is becoming more and more clear what the baglama and its culture, color, and playing techniques were, and what they should be. In my opinion, the place to start should be with the first-hand source — this culture’s true owners and transmittors — the folk singers, minstrels, poets, local artists, dedes, zakirs etc.; and city musicians and academicians who have knowledge of the facts and have based their works on this foundation. This natural process is after all still taking place in its real setting. With the baglama, which is moving quickly down the road to worldwide recognition, important developments are taking place in the formation of national tastes and preferences. But there is a danger that these developments may take form in a monotonous and one-sided way. The inability of true intellectuals to move society ahead in this sense, and market quarrels in the music industry, are among the fundamental factors contributing to this danger. It should not be forgotten that Anatolian culture and the music associated with it is of a whole, and anyone with the goal of promoting this whole should take pains to protect, develop, and pass on the future all of its values. Biography from Wikipedia (roughly translated from the Turkish): Erol Parlak was born in 1964, in Eleskirt, Agri Province, and attended elementary and high school in Ankara. In 1982, he entered the State Conservatory of Istanbul Technic University. After finishing his studies in 1986, continued there for four years as a teacher. In 1987 he began studies at the ITU’s Social Sciences institute, and completed his Master’s degree, with a thesis on the “Bozlak” genre of folk music. In 1988, he auditioned for Turkish Radio Istanbul and was accepted with the title of “accomplished artist”. After serving in this position for ten years, he resigned, and was again accepted in 1992 into the ITU Social Sciences Institute, where he went on to earn his Doctor of Arts degree in 1998, with a thesis on “The Tradition of Hand-Playing (Pickless) Baglama Techniques in Turkey.”. Researching the subject of baglama playing techniques, saz and vocal styles, he collected nearly a thousand folk melodies. He worked with several masters such as Ramazan Güngör and Nesimi Çimen on the subject of “hand-playing [pickless] baglama technique” or “selpe”, which was on the verge of being forgotten in Anatolia, in order to bring it back into practice and develop it further. In his research (chiefly in western and southwest Anatolia), Erol concentrated particularly on the fundamental similarities between Anatolian and Central Asian music. In 1995, he, Arif Sag, and Erdal Erzincan formed a baglama trio and gave concerts in various cities around the world. Among these was a concert with the Cologne Philharmonic Orchestra, and later, concerts at the Berlin and Strasbourg Philharmonic Orchestra Halls. During this same period, he and Erdal Erzincan performed as a duo in the Netherlands and Belgium, under the umbrella of the “Picked Instruments Festival” which was taking place in various parts of Turkey. On June 10 2003, he performed on the international stage at Amiens, France, and on June 12, 2003, performed a solo concert one of the world’s major ethnic music halls, the “Theatre de la Ville” in Paris. In early 2000, he performed in a number of concerts both at home and abroad, as well as television and radio programs, with the “Erol Parlak Baglama Quintet,” a group he formed together with four of his students. The group’s first album, “Esik,” or “Threshold,” was released in 2004. Since the 1990s, he has participated in a great number of concerts, seminars, workshops etc., in private schools as well as universities and conservatories in Europe and around the world. He has made six albums, one with Arif Sag and Erdal Erzincan, one with the Baglama Quintet, three solo albums with vocals, and one instrumental solo album in which he interprets works of several important Anatolian artists ranging from Neset Ertas to Davut Sulari. He is also the author of the books, “Hand-Playing (Pickless) Tradition and Playing Techniques in Turkey”, published by the Turkish Ministry of Culture, and “Selpe (Hand-Playing for Baglama) Technique Method I,” published in 2001 by Ekin Publishing, and “Selpe (Hand-Playing for Baglama) Technique Method II,” published in 2004 by Alfa Publishing. His latest work, “Bozlaklar” is soon to be published. In his work, Erol Parlak has always emphazised the cultural richness of Anatolia. As a productive artist taking part in several national and international projects, he works tirelessly to convey the richness of the Anatolian spirit and culture to people the world over. In 2006, Erol was appointed Assistant Professor in Musicology in the Art and Design Department of Yildiz Technical University.|___________________________________________________________________________________ Erol Parlak, 1964 yılında Ağrı da doğdu. İlk ve orta öğrenimini Ankara’da tamamladı. 1982 yılında İstanbul Teknik Üniversitesi Türk Müziği Devlet konservatuarı’na girdi. 1985-1986 öğretim yılında öğrenimini tamamladıktan sonra aynı kurumda dört yıl süreyle öğretim görevlisi olarak çalıştı. İTÜ Sosyal Bilimler Enstitüsü’nde 1987 yılında başladığı Yüksek Lisans eğitimini 1990’da “Bozlaklar” konulu tezi ile tamamladı. 1988 de TRT İstanbul Radyosu’na sınavla “yetişmiş sanatçı” olarak girdi. On yıl sürdürdüğü bu görevinden 1998 de istifa ederek ayrıldı. İTÜ Sosyal Bilimler Enstitüsü’nde 1992 yılında başlamaya hak kazandığı “sanatta Yeterlik (sanat doktorası)” eğitimini 1998 de” Türkiye’de El İle (Tezenesiz) Bağlama Çalma Geleneği ve Çalış Teknikleri” adlı tez çalışması ile tamamladı. Yaklaşık on yıl boyunca Anadolu’nun çeşitli yörelerinde özellikle “bağlama çalış teknikleri, saz ve ses tavırları” konusunda araştırma, incelemeler yaptı. 1000’e yakın halk ezgisi derledi. 1995 yılında Arif Sağ ve Erdal Erzincan ile birlikte bağlama üçlüsü oluşturarak dünyanın çeşitli yerlerinde konserler verdi. 1996 yılında Alman cumhurbaşkanı Roman Herzog himayesinde Köln Filarmoni Orkestrası eşliğinde Köln Filarmoni salonunda, daha sonra Berlin ve Strazburg flarmoni salonlarında verilen ve büyük ilgi gören konserler bunlardan bazılarıdır. Aynı dönemde Erdal Erzincan’la ikili olarak Türkiye’nin çeşitli yerlerinde, “mızraplı sazlar festivali” kapsamında Hollanda ve Belçika’da sahne aldı. 10 haziran 2003 de Fransa Amiens ulusal sahnede, 12 haziran 2003 te dünyanın en önemli etnik müzik konser salonlarından olan Paris “Theatre de la Ville”de bir solo konser verdi. 2000 yılı başlarında öğrencileriyle oluşturduğu “Erol Parlak Bağlama Beşlisi” ile Yurtiçi ve yurtdışında çok sayıda konser verdi, TV ve radyo programına katıldı. 2004 yılında grubun “Eşik” adlı albüm çalışması yayımlandı. 1990’lı yıllardan itibaren başta Avrupa olmak üzere dünyanın çeşitli yerlerinde, gerek özel okullar gerekse resmi üniversite, akademi ve konservatuarlarda halen devam etmekte olan çok sayıda konser, konferans, seminer, workshop vb etkinliklere katıldı. 2006 yılında Müzikoloji Bölümüne Yardımcı Doçent olarak atandı. Arif Sağ ve Erdal Erzincan’la ve bağlama beşlisi ile birer adet, üç adet sözlü bir solo enstrümantal olmak üzere altı albümü bulunmaktadır. “Türkiye’de El İle (tezenesiz) Bağlama Çalma Geleneği ve Çalış Teknikleri” adlı kitabı 2000 yılında T.C. Kültür Bakanlığı, “Şelpe Tekniği Metodu 1” adlı kitabı 2001 yılında Ekin Yayımları ve “Şelpe Tekniği Metodu 2” adlı kitabı 2004 yılında Alfa yayımları tarafından yayımlandı. Dört yeni çalışması devam etmekte olan sanatçının “Bozlaklar” adlı yayıma hazır bir kitabı da bulunmaktadır. Erol Parlak, çalışmalarında hep Anadolu’nun kültürel zenginliğini vurgulamış, insanı evrensel bir olgu olarak temel alan ve kültürel çeşitlilikleri ifade etmeye yönelik bir tutum sergilemiştir. Bu gün ulusal ve uluslararası bir çok projede yer alan ve aynı doğrultuda üreten bir sanatçı olarak, Anadolu ruhunu ve kültür zenginliğini yorulmadan, usanmadan dünya insanlarına aktarmaya devam etmektedir. Halen İTÜ Türk Musikisi Devlet Konservatuarında Öğretim Üyesi olarak görev yapmaktadır.| Erol Parlak’ın müzik yolculuğuna başlangıcı 1970’li dönemin Ankara’sındaki çocukluk yıllarına kadar uzanmaktadır. Ankara’nın özgün kültür yapısından ve müziğin ilk merkezi oluşundan kaynaklanan birikimin son dönemine yetişmiş ve o dönemde her biri adeta birer kültür yuvası niteliğine sahip saz atölyelerinde, çoğu zaman saatlerce, bazen hiç ara verilmeden günlerce süren muhabbetlerin içinde bulunmak, o havayı solumak, Muharrem Ertaş, Hacı Taşan, Neşet Ertaş, Zekeriya Bozdağ, Hasan Yücel, Rıfat Balaban, Emin Aldemir vd. ustaları yakından dinlemek şansına sahip olmuştur. Anadolu insanının ruh zenginliği, duygusallığı, engin gönüllüğü ve doğal yaratıcılığı, onu gelenekten yetişmiş muhabbet ehli insanların yanına çekmiş ve bu yön ondaki sanat aşkını destekleyen en önemli olgulardan biri olmuştur. Akademik eğitim aldığı daha sonraki konservatuar yıllarında, hep kaynaktan gelen bu özellikleri bilgiyle birleştirmeye ve buradan yeni açılımlara ulaşmaya çalışmıştır. Geleneğin verimli dönemiyle beslenmiş alaylılık, yıllarca süren okulluluk ve devamında gelişen araştırmacılık, TRT saz sanatçılığı, serbest müzik piyasası stüdyo müzisyenliği vd. özellikler belli bir anlayışın oluşmasını sağlamıştır. Disiplinli, araştıran, sorgulayan, tespitçi, korumacı, özden ve gelenekten kopmadan geçmişin ve bu günün birikimine bağlı kalarak yeni açılımlara yönelen ve sergilediği duruşun arkasında olan bir anlayış. Erol Parlak, çalışmalarında hep Anadolu’nun kültürel zenginliğini vurgulamış, insanı evrensel bir olgu olarak temel alan ve kültürel çeşitlilikleri ifade etmeye yönelik bir tutum sergilemiştir. Bu gün ulusal ve uluslar arası bir çok projede yer alan ve aynı doğrultuda üreten bir sanatçı olarak, Anadolu ruhunu ve kültür zenginliğini yorulmadan, usanmadan dünya insanlarına aktarmaya devam etmektedir. SANAT ÇALIŞMALARI Albümler - Ah Bu Türküler |- Concerto For Baglama |- Pervane |- Göç Yolları |- Katre |- Eşik Sanatçının “Göç Yolları 2” adlı enstrümantal albümün çalışmaları devam etmektedir. KONSER, SEMİNER VB. ETKİNLİKLER Sanatçının konser, dinleti ve özellikle Avrupa çapında yoğunlaşan eğitim seminerleri detaylı biyografi(C.V.) bölümünde ayrıntılı olarak verilmektedir. Erol Parlak Bağlama Beşlisi Grup 2000 yılı başlarında Erol Parlak tarafından kuruldu. Grubun diğer elemanları Eren Demir, Doğan Yıldırım, Ali Kazım Akdağ, Güven Türkmen; Erol Parlak Müzik Okulu’nda yetişmişlerdir. Grup; bağlamanın kültürel birikimi ve bütünlüğüne bağlı olarak, bağlamaya ait her tekniği ve nüansı bünyesinde barındırmaya önem vermektedir. Sound olarak özden ve gelenekten kopmadan geçmişin ve bu günün birikimine bağlı kalan bir çalışma ve armonik (çok sesli) duyumu da içine alan bir tını anlayışına sahiptir. Grup repertuarı; Anadolu müziği üzerine kurulu, anonim ve kişisel üretimlerden oluşan, Duaz-ı İmamlardan Semahlara, Deyişlerden Türkülere, Halaylardan Zeybeklere ve oyun ezgilerine kadar uzanan çeşitli eserlerden meydana gelmektedir. Bunun yanında yeni açılımlara ulaşma çabası doğrultusunda Batı klasiklerden W. A. Mozart’ın Alla Turca (Türk Marşı) adlı eseri de özgün bir şekilde yorumlanmaktadır. Bu anlamda çeşitli denemelerin yapılmaya çalışıldığı ülkemizde, gerek icra kapasitesi, gerekse performansı ile konusunun ilk ve tek örneğidir. Çeşitli konser, dinleti, TV-Radyo programları gibi etkinliklere katılan grup, ulusal ve uluslararası bir çok proje içinde yer almaktadır. 2004 yılında grubun “Eşik” adlı albümü yayımlandı. |
|
 | ||||||||||||||||
